Duygu

        

         Duygu - Bir Türk Masalı

         Işıl Parlakyıldız

         Müptela Yayınları

         Anne sıcaklığı, baba emniyeti olmayan bir dünyada ayakta kalmaya çalışan kırılganlık abidesiydi Duygu. Üç yoldaşı vardı onu taşıyan. “Develerim” derdi onlara. O develer ki İstanbul’un en arızalı tipleriydi. Her ne kadar bela makinesi olsalar da Duygu için tek bir gerçek vardı;

            “Bekir candı, Ali kandı, Sedat aşktı.”

            Ve hayat onlar için bir duadan ibaretti. İyiyim… İyiyiz… Biz hep iyi oluruz… Güçlü olmayı en zorlu yollarda öğrenmiş dev bir çınardı Sedat. Hayatta yorulmuş, aşktan çoktan vazgeçmişti. Yüreğini ördüğü çelik duvarlar arasına saklamış acımasız bir adamdı o. Acılarla atılmış düğümlerin arasında filiz verebilir miydi aşk? Meleği şeytana döndürüp, şeytanın ruhunu ele geçirebilir miydi aşk?

            (Arka kapaktan)

         Ben bu kitabı çok sevdim.

         Dün geceden beri kitapla yatıp kalkıyorum resmen. Sonunda bitirdim. Duygu’nun acılarına üzülüp, üzülünce benim de burnumun kanamasında bir ortak nokta buldum.

         Sedat’ın yıllarca içinde büyüttüğü aşkına ve dışındaki kabuğuna rağmen içindeki adama şaşırdım. Gerçekte de var mıdır acaba böyle adamlar?! Yani mafyacılık oynayıp da içi böyle aşkla dolu, pamuk adamlar? Merak edilesi…

         Bekir’in bir kız için yanıp tutuşmasına ve yıllarca beklemesine şaşırdım.

         Ali’min o şıpsevdi kalbinin o cadoloz kıza tutulduğunu görünce gülümsedim.

         Kısacası ben bu kitabı çok sevdim. En çok da Duygu ve Sedat’ın aşklarını sevdim.

         Bu kitabı çıktığından beri her yerde görüyordum. Ama hiç ilgimi çekmemişti nedense.  Dün Vikitap’ta görünce ben de var mı acaba diye bakınırken buldum kendimi. Sonra bir bakmışım kitabın yarısına gelmişim. :) Genel itibariyle güzel yorumlar almış kitap. Sanırım kitaplaşmadan önce bir yerlerde yayınlanmış bir kısmı. Yanlış anlamadıysam tabii. Emin değilim.

         Ali’min de kitabını yazmış yazarı. Bulursam bir ara onu da okuyacağım.